Vervuld van goede voornemens en romantische ideeën verhuist een jonge vertaalster van de stad naar het platteland. Al gauw loopt ze aan tegen haar eigen vooroordelen en de vastgeroeste gewoonten van haar dorpsgenoten.

Door de Spaanse krant El País verkozen tot beste roman van Spanje van 2020.

✻ ✻ ✻

Wanneer hij met zijn vinger naar haar wijst, stort ze in. Haar keel brandt en ze voelt haar ogen prikken. Gaat ze nu huilen? Nee, dat mag niet. Ze moet haar tranen koste wat het kost binnenhouden.

‘Ik vind… het is allemaal… dit lijkt me niet normaal.’

‘O nee? Niet normaal? En wat vind jij dan normaal, meisje? Midden op het platteland gaan wonen en net zo’n comfortabel leventje leiden als in de stad?’

Daarna gaat hij over op de meervoudsvorm en begint druk met zijn armen te zwaaien terwijl hij door de kamer loopt.

‘Jullie zijn allemaal hetzelfde. ’s Avonds sterretjes aan de hemel en ’s ochtends blatende schaapjes, zo stellen jullie het je hier voor. En daarna maar zeuren over de muggen, over de regen, over het onkruid. Kijk, ik heb de huurprijs al te ver omlaaggehaald. Of heb ik de prijs soms niet verlaagd? Weet je dat niet meer? En heb ik je niet iedere keer dat je een probleem had geholpen? Ben ik niet gekomen om je kraan te repareren? O, en dat vond je ook een ramp. Niemand begrijpt jullie vrouwen. Kijk, ik heb belangrijkere dingen te doen. Geef me het geld van deze maand en laat me met rust.’

Nat betaalt hem en hij loopt weg en slaat de deur achter zich dicht. Nu huilt ze wél, vervuld van woede omdat ze niet begrijpt waarom ze zo bang is voor die man. Een ongemanierde, bekrompen man die eigenlijk geen macht over haar heeft. Doet hij niet duidelijk voor haar onder? Ongeschoold, vies en arm, hoeveel kwaad kan hij haar nou helemaal doen? Waarom is ze zo van slag? Huilend probeert ze zichzelf ervan te overtuigen dat er misschien geen lekkage meer zal zijn, dat het misschien voldoende is om met slecht weer een paar emmers neer te zetten, misschien was deze plensbui een uitzondering, misschien is het inderdaad allemaal niet zo erg, misschien houdt ze het wel een paar maanden uit. Dit is tenslotte inderdaad niet haar huis, vroeg of laat vertrekt ze weer en ondertussen kan ze zich beter rustig houden, zich niet opwinden, ervoor zorgen dat niets haar overstuur maakt, dat zal haar manier zijn om van hem te winnen, om boven hem te staan.

Fragment uit Een liefde, Sara Mesa, Wereldbibliotheek, juli 2020, ISBN

9789028450943