Een aan lagerwal geraakte schrijfster van biografieën in New York doet met scherpe, humoristische pen verslag van haar uitstapje in de criminele wereld: in de jaren negentig vervalste ze wel vierhonderd brieven van beroemde schrijvers en acteurs. Ze verhandelde die voor goed geld en bekostigde daarmee haar achterstallige huur, de dierenarts en haar biertjes. Het boek bevat een stuk of twintig van de bewuste brieven.

✻ ✻ ✻

Toen vond ik de lichtbak uit. Dat dacht ik althans. Ik had nog een stokoude zwart-wittelevisie; ik was er nooit aan toe gekomen hem weg te mieteren. Vroeger haalde het apparaat CBS binnen als het regende, maar nu was er helemaal geen beeld – alleen het licht van de elektronenbuis. Ik legde de televisie op de grond met het scherm – enigszins gekanteld om er beter op te kunnen schrijven – naar boven, zodat het als tegenlicht kon dienen. Daarop legde ik het vel papier met de verschillende handtekeningen van Louise Brooks, en daarop kwam een van de onbeschreven vellen, en nu was het alsof ik door de Hubbletelescoop keek, zo duidelijk waren de lijnen te zien. Kom maar weer op met die banjo’s! Gebogen over de beeldbuis zat ik gehurkt met een donkerroze potlood in mijn hand. Ik ademde energiek in en uit, waarbij ik klonk als een barende vrouw; ik maakte precies de geluiden die ik verafschuwde als ik ze andere mensen hoorde maken op de fitnessclub waarvan ik het lidmaatschap niet meer kon betalen. Onder het uitstoten van een reeks snelle uitademingen trok ik het kleurenpotlood in één keer over de handtekening … ik bleef puffen en zorgde ervoor dat ik de punt niet van het papier tilde, zodat er geen sprake was van de haperingen of uitschieters waarvoor de vervalserhand gevoelig is. Mijn techniek was een soort riff op basis van de echte handtekening, een deuntje op basis van de melodie. En dat ging uitstekend. Wat niet wil zeggen dat de lussen en krullen meetkundig precies waren – dat waren ze niet. Maar Louise was tenslotte oud. Louise was ziek. Louise was een dronkaard. Velen van de belangrijkere personages wier handtekeningen ik namaakte, zouden tot ten minste een van deze categorieën behoren.

Maar het waren de inhoud, de stijl en de humor die van de brieven zo’n succes maakten … en van mij eventjes de grote sensatie in het wilde handschriftenwereldje. En mijn succes als vervalser paste op de een of andere manier goed bij mijn eerdere succes als biograaf: ik had me tientallen jaren volledig vereenzelvigd met mijn onderwerpen; als ik zeg dat het een soort channeling was, overdrijf ik maar een beetje.

Fragment uit Kun je me ooit vergeven?, Lee Israel, De Geus, oktober 2020, ISBN 9789044543049