Luis, een Spaanse journalist die zijn werk én zijn huwelijk beu is, gaat naar Austin in Texas om een conferentie bij te wonen. De reis is een alibi om Camila te ontmoeten, een Mexicaanse architecte met wie hij een affaire heeft – het enige wat hem nog op de been houdt in het leven. Maar net voor zijn vertrek stuurt ze hem een bericht: ‘Laten we het hierbij houden, laten we de herinnering koesteren.’

Ontroostbaar en niet wetend wat te doen in Austin vlucht Luis naar een universiteitsarchief, waar hij bij toeval stuit op brieven van William Faulkner aan zijn geliefde Meta Carpenter. Het lezen van deze correspondentie helpt hem zijn liefdesaffaire te reconstrueren en na te denken over zijn saaie huwelijk. Maar ook om zich af te vragen hoe hij elke dag de moeite waard kan maken.

✻ ✻ ✻

Zou het geen goed idee zijn om het woord ‘dood’ in de huwelijksceremonie te vervangen door het woord ‘verveling’? De wereld zou een vrolijker, en vooral begrijpelijker en begripvoller oord worden. Denk je eens in hoe dat zou zijn, stel je voor dat je voor het altaar zegt: ‘Ik beloof je trouw te blijven en te respecteren, in voor- en tegenspoed, in ziekte en gezondheid, en je lief te hebben en voor je te zorgen tot de verveling ons scheidt.’ De dood scheidt ons trouwens niet, maar zorgt juist voor meer verbinding, niemand houdt inniger van zijn partner en voelt zich méér met diegene verbonden dan wanneer deze overlijdt. Zo is het mijn oma vergaan, die al veertig jaar weduwe is en iedere man nog steeds met haar onovertrefbare echtgenoot vergelijkt, en zo vergaat het mijn nicht María, wier schoft van een man al twee jaar hersendood is en die nu meer van hem houdt dan ooit, ze denkt uitsluitend aan hem, ze kan zich er niet toe zetten de stekker eruit te trekken en een nieuw leven te beginnen. Ze houdt meer van hem dan ooit terwijl ze hem vroeger niet kon uitstaan. Wat ons scheidt (afgezien van bijvoorbeeld een gokverslaving, alcoholisme, huiselijk geweld, afstomping, spilzucht of plotselinge zwaarlijvigheid) is hoofdzakelijk de verveling, nooit de dood. Te moeten aanzien dat alles wat jou irriteert aan je partner en wat je partner irritant vindt van jou zich eindeloos herhaalt omdat niemand in staat is te veranderen en er niets meer gebeurt dat opweegt tegen datgene waarvan je weet dat het zich morgen weer zal voordoen en je dan opnieuw zal ergeren, terwijl dat soms niet meer is dan het geluid waarmee je partner water drinkt, het feit dat die de flessen wijn staand bewaart in plaats van liggend, zoals je wijn hoort te bewaren, de manier waarop jij luidruchtig je neus snuit voor het slapengaan, de slordige manier waarop zij het bed opmaakt, waarbij één kant van het dekbed lager komt te hangen dan de andere, of haar voorspelbare vraag of het wat zachter mag bij het derde nummer van een album dat zij niet geschikt vindt voor dat moment maar dat jij juist ontzettend geschikt vindt, kortom, elk van die kleine ergernissen die in ons dagelijks leven opwellen als druppels uit een kraan die niet goed wil sluiten, druppels die niet voor een overstroming zullen zorgen, maar die ons met hun gekmakende, niet-aflatende getik geen moment rust gunnen.

Fragment uit Perfecte dagen, Jacobo Bergareche, Wereldbibliotheek, november 2022, ISBN 9789028452336, genomineerd voor de longlist van de Europese Literatuurprijs 2023